Ben artık orada değilim.
Ama hâlâ bir şey kalmış.
Sanki varlığımın
gölgesi bile nefes alıyor.

Aynı yolu yürüdük.
Aynı yöne değil.
Yan yana ama bağımsız.
Beraber ama kendi yolumuzda.

İkiye bölündü dünya,
ama ben tam ortasındaydım.
Ne oraya aitim,
ne buraya.
Bölündükçe ben oldum.

Adımlarımı ben atıyordum,
ama yol zaten çizilmişti.
Bir bakış vardı önümde,
benimle doğmuştu.
Ben ilerledikçe, o da uyanıyordu.

Zaman aktı,
bilgiler birikti.
Ben sadece izledim.
Ama bir yerde fark ettim:
Okudukça geçmiyor zaman,
yaşadıkça anlam kazanıyor.

Bazen nefes alamam sanıyordum.
Meğer toprağa değmem gerekiyormuş.
Kök salınca, içimde bir şey yeşerdi.

Ana plan çöktü.
Wifi gitti, rota kaydı.
Ama kahvem sıcak,
manzaram sonsuz.
Bazen en iyi sinyal,
çekmeyen yerdedir.

Yüzüm vardı,
ama her güne bir tane yetmiyordu.
Bazen güldüm, bazen rol yaptım…
En sonunda maskeyi düşürdüm:
altından biri daha çıktı.

Her adım,
bir cevabı geride bırakıyor.
Yol hep yukarı,
ama ben hâlâ içime iniyorum.
Belki vardığım yer,
zaten bendim.

Dönüştüm.
Ama “kelebek gibi hafif” olmadı.
Biraz parçalandım,
biraz yandım,
çokça kabuk bıraktım geride.
Şimdi uçuyorum.
Ama hâlâ elimde kozanın izi var.

Unutuyordum,
ama uyanık bir tarafım
her şeyi izliyordu.

Günlük 132:
Dünya'ya iniş yaptım... sanırım.
Koordinatlar: “NOXE” gösteriyor,
Gemimde wifi çekmiyor,
Bir palmiye dalıyla evreni çözmeye çalışıyorum.

Dışarıya yürüdüm,
bir şey bulurum sanarak.
Yollar uzadı,
gökyüzü değişti,
ben değiştim.
Meğer hep kendime yürüyormuşum.

İçimde yollar var,
ben bile bilmediğim.
Biri beni kurdu sandım,
meğer ben kendimi çözüyor muşum.
Devreyi ben tamamladım.

Zaman önümde duruyordu,
ama ben geri dönmedim.
Çünkü bazı yollar,
geriye bakarak yürünmez.

Kapalıyım, ama içim hayat dolu.
Pas tuttu zamanla,
ama hâlâ saklı bir yer var içimde:
Benim sığınağım.

Her yol bir seçim.
Korkarsan donarsın,
beklersen geç kalırsın.
Bazen tek şansın olur…
ya atarsın kendini,
ya yavaşça yok olursun.

Evrenin kendi etrafında dönerken tuttuğu çizgi.
İçsel dengeyi bulduğumuz, her şeyin etrafında döndüğü o görünmez merkez.

Köklerim suya dokunur,
gövdem göğe uzanır.
Aradığım cevap ne yukarıda ne aşağıda.
Tam merkezde.

Önce yerçekimiyle inatla savaştım.
Sonra dedim ki, “Bırak sal kendini…”
Bir baktım,
kafam bulutlarda,
ayaklar galaksinin kıyısında.
Ben yükselmedim aslında…
dünya biraz aşağı indi.

Kimse sesini duymadı. Ama her nota, onun ellerinde şekil buldu.
Kimi zaman bir kalbin ritmini yönetti, kimi zaman evrenin sessizliğini...
Müzik yoktu, ama his vardı.
Çünkü bazen sadece yön göstermek yeterlidir.

Sesler vardı bu kasetlerde...
Bazıları bir gülüşü, bazıları bir sessizliği saklardı.
Ve biz, o anların içine saklanırdık.
Zaman geçerdi ama hatıralar hep dönmeye devam ederdi.

Kökleriyle geçmişe,
bulutlarıyla bugüne,
zirvesiyle hayallere uzanıyor.
Bazı yapılar sadece taş değil;
zamansız bir aidiyet hissi taşır.

Kökleriyle geçmişe,
bulutlarıyla bugüne,
zirvesiyle hayallere uzanıyor.
Bazı yapılar sadece taş değil;
zamansız bir aidiyet hissi taşır.

Her fotoğraf bir saniyeyi çeker,
ama içinde yıllar vardır.

Bazıları bulanık çıkar,
bazıları istemsiz…

Ama en çok onlar gerçek olur.
Çünkü hayat, poz vermez.

İlk kalkışta düşmediyse,
ya şansındandır,
ya da seni izleyen birileri vardır.

Ama unutma:
Hayal dediğin şey, piste ihtiyaç duymaz.
Yeter ki yer bulsun,
havalanmayı bilir.