Hikaye

Zaman, bazen bir çocuğun uykuya dalarken yaptığı iç çekiştir.
Ne ileri gider, ne geri döner  sadece salınır.

O, rüya ile gerçek arasında ince bir çizgide yürüyen bir dengeydi.
Gözlerini kapattı, çünkü bakmakla görmek arasındaki farkı biliyordu.
Kendini hatırlamak için, kendinden vazgeçmesi gerekiyordu.

Saatler kırılgan bir çiçek gibi açtı bedeninde.
Düşler, spiral bir sarkaçta yuvarlandı.
Gülümsemeyen bir palyaçonun huzuru vardı yüzünde:
Neşeli değil, ama eksiksiz.

O an, hiçbir şey olmadı.
Ve belki de en gerçek şey buydu.