Hikaye

Dönüp dolaşıp hep aynı yola çıkar bazı anılar...
Zaman geçer, yollar değişir...
Ama o bisiklet,
hep içindeki çocuğu hatırlatır.

Hikaye

Aynı yolu yürüdük.
Aynı yöne değil.
Yan yana ama bağımsız.
Beraber ama kendi yolumuzda.

Hikaye

Boşlukta bile yeşerebilir bir filiz...
Yeter ki biri, en uzak köşede bile su dökmeye devam etsin.
Çünkü bazen bir damla, evrenden daha büyük bir şeydir: Umut.

Hikaye

Zaman önümde duruyordu,
ama ben geri dönmedim.
Çünkü bazı yollar,
geriye bakarak yürünmez.

Hikaye

Kökleriyle geçmişe,
bulutlarıyla bugüne,
zirvesiyle hayallere uzanıyor.
Bazı yapılar sadece taş değil;
zamansız bir aidiyet hissi taşır.

Hikaye

Dışarıya yürüdüm,
bir şey bulurum sanarak.
Yollar uzadı,
gökyüzü değişti,
ben değiştim.
Meğer hep kendime yürüyormuşum.

Hikaye

Uzakta, yüksekte, her şeyden soyutlanmış bir kayanın üzerinde tek bir çadır duruyor. Üzerindeki NOXE yazısı, buraya ait olmayan her şeyin dışında bir aidiyet hissi taşıyor. Gürültü yok, telaş yok. Sadece rüzgâr, taş ve gökyüzü. Burası, kalabalıktan kaçanların değil, kendiyle baş başa kalmayı seçenlerin yeri.

Hikaye

Zaman, bazen bir çocuğun uykuya dalarken yaptığı iç çekiştir.
Ne ileri gider, ne geri döner  sadece salınır.

O, rüya ile gerçek arasında ince bir çizgide yürüyen bir dengeydi.
Gözlerini kapattı, çünkü bakmakla görmek arasındaki farkı biliyordu.
Kendini hatırlamak için, kendinden vazgeçmesi gerekiyordu.

Saatler kırılgan bir çiçek gibi açtı bedeninde.
Düşler, spiral bir sarkaçta yuvarlandı.
Gülümsemeyen bir palyaçonun huzuru vardı yüzünde:
Neşeli değil, ama eksiksiz.

O an, hiçbir şey olmadı.
Ve belki de en gerçek şey buydu.

Hikaye

Bir zamanlar okunmayı bekleyen kitaplar, raflarda tozlanmak yerine toprağa karışmak istedi. Sayfalar kök saldı, harfler tuğlaya dönüştü. Her katı bir hikâyeye açılan bu ev, yalnızca bir bina değil; zamandan kaçan anıların, unutulmuş düşüncelerin sığınağıydı.

Dışarıdan sıradan bir kule gibi görünse de, içine adım atan herkes kendi hikâyesinin sayfasını buluyordu. Kapısında yazan tek kelimeyse bu sessiz evrenin şifresiydi:
NOXE.

Hikaye

Sadece oyun değil bu, bir kaçış değil;
parmaklarınla dünyayı şekillendirdiğin bir yolculuk.
Gerçek duygular, bazen sanal bir tuşta başlar.

Hikaye

Sesler vardı bu kasetlerde...
Bazıları bir gülüşü, bazıları bir sessizliği saklardı.
Ve biz, o anların içine saklanırdık.
Zaman geçerdi ama hatıralar hep dönmeye devam ederdi.

Hikaye

Ben artık orada değilim.
Ama hâlâ bir şey kalmış.
Sanki varlığımın
gölgesi bile nefes alıyor.

Hikaye

Ana plan çöktü.
Wifi gitti, rota kaydı.
Ama kahvem sıcak,
manzaram sonsuz.
Bazen en iyi sinyal,
çekmeyen yerdedir.

Hikaye

Bazı günler vardır… Ne düşeriz ne de tutunuruz. İşte bu genç de tam o çizgide: yukarıdan gelen bir bağa tutunmuş, aşağıya düşmemek için hem kararlı hem de biraz çaresiz. Yüzündeki ifadede hem umut var hem de “şimdi ne olacak?” sorusu. Ayakkabıları pastel pembeye kaçarken, turuncu şortuyla gökyüzüne biraz fazla güvenmiş gibi.
Bu görsel, bazen hayatın bizi havada asılı bıraktığı, karar veremediğimiz ya da sadece sabretmemiz gereken o tuhaf anları anlatıyor. Ne yukarı çıkabiliyoruz, ne aşağıya inebiliyoruz. Ama bir şey kesin: bu kadar yüksekte kalabilmek bile cesaret ister.

Bazen hiçbir şey yapamamak, düşmekten daha zor bir denge işidir.

Hikaye

Yüzüm vardı,
ama her güne bir tane yetmiyordu.
Bazen güldüm, bazen rol yaptım…
En sonunda maskeyi düşürdüm:
altından biri daha çıktı.

Hikaye

Köklerim suya dokunur,
Gövdem göğe uzanır.
Aradığım cevap ne yukarıda ne aşağıda.
Tam merkezde.

Hikaye

Karanlık bir evrende süzülen bu tuhaf yapı, savaşın değil, bekleyişin simgesidir. Ne bir mürettebat ne de bir savaş narası duyulur. Her detay, bir kültürün sabrını, stratejisini ve görkemli bekleyişini taşır. Hareket etmese de her an saldırıya geçecekmiş gibi; konuşmasa da her şeyin farkındaymış gibi. Sessizlik, onun en güçlü silahı.

Hikaye

Etrafı yavaşça dolarken suyla, kalbi hâlâ bir ekranda titreşiyordu. Bildirimler düşüyor, kalpler yükseliyor, dünya batarken o hâlâ çevrim içiydi. Bir tabelada duran “NOXE”, belki de hâlâ çıkış yolunu gösteriyordu. Ama bakmadı.

Hikaye

Bazıları sıcak yerleri terk eder.
Sırf soğukta daha az kalabalık olur diye.

Kaskı biraz büyük, yolu biraz uzak…
Ama içindeki cesaret, tam ölçüsünde.
Savaşmak için değil bu hazırlık 
Sadece kaybolmamak için.

Çünkü bazı yolculuklar,
gidecek yerin değil,
kendini unutmayacağın bir yönün peşindedir.

Hikaye

Bir zamanlar koruyordu.
Şimdi içinden bir ağaç yükseliyor.
Kaskın altındaki sessizlik,
toprağa bir şeyler fısıldadı belli ki.

Çürüyen her parça,
yeniden yaşamaya karar verdi.
İnsan gitti, ama izleri büyümeye devam ediyor.
Bazen en derin hayat, en eski ölümden doğar.

Hikaye

Kimse sesini duymadı. Ama her nota, onun ellerinde şekil buldu.
Kimi zaman bir kalbin ritmini yönetti, kimi zaman evrenin sessizliğini...
Müzik yoktu, ama his vardı.
Çünkü bazen sadece yön göstermek yeterlidir.

Hikaye

Bir anı durduramazsın,
ama onu ışıkla mühürleyebilirsin.
Deklanşöre bastığında sadece görüntü değil,
bir his de kayda girer.

Hikaye

Zihnin labirentlerinde dolanan eski sesler…
Bir bakış, bir dokunuş, bir an… artık sadece veri.
İnsan kalbi hâlâ çarpıyorsa, dijital bile olsa belleğin sıcaklığı kalır.
Çünkü biz, hatırladıklarımız kadar canlıyız.

Hikaye

Her dönen plak bir anı fısıldar,
her nota bir rüyanın içinden geçer.
Bazı sesler sadece kulakta değil, kalpte de dönmeye devam eder.

Hikaye

Yanına sadece tohumlarını al.
Gerisi yolculukta yeşerir.

Hikaye

Bazen nefes alamam sanıyordum.
Meğer toprağa değmem gerekiyormuş.
Kök salınca, içimde bir şey yeşerdi.

Hikaye

Günlük 132:
Dünya'ya iniş yaptım... sanırım.
Koordinatlar: “NOXE” gösteriyor,
Gemimde wifi çekmiyor,
Bir palmiye dalıyla evreni çözmeye çalışıyorum.

Hikaye

İçimde yollar var,
ben bile bilmediğim.
Biri beni kurdu sandım,
meğer ben kendimi çözüyor muşum.
Devreyi ben tamamladım.